Deze foto is inmiddels 10 jaar geleden en nog steeds bekijk ik deze met een dubbel gevoel. Super trots op wat ik qua fysiek hier bereikt heb, maar aan de andere kant weet ik dat ik psychisch hier echt niet oké was. Na het maken van deze foto was het voor mij heel duidelijk dat ik een probleem had waar ik iets mee moest! Gelukkig is me dit (met hulp uiteraard!) gelukt. Ik kan echt oprecht zeggen dat ik nu zo’n 9 jaar ‘eetstoornisvrij’ ben.

Mijn verhaal

Lees hier een groot stuk van de brief die ik destijds schreef aan de belangrijkste mensen in mijn leven:

‘Als kindje werd mij op 8 jarige leeftijd verteld door de GGD dat ik ‘te dik’ was. Natuurlijk was het mijzelf opgevallen dat ik groter/forser was dan mijn prille vriendinnetjes. Vanaf dat moment ging ik steeds meer eten schrappen en uiteindelijk at ik in de tweede klas van het VWO alleen 2 droge crackertjes en dronk elke dag zo’n 3-5 liter water. Toen ik vroeg de GGD aan mij: ‘Denise, heb jij een eetstoornis?’. Natuurlijk had ik dat niet daar was ik toen heilig van overtuigd, maar als ik nu aan deze tijd terug denk weet ik wel beter. Regelmatig zakte ik door mijn benen van de verzwakking en ik werd niet meer ongesteld.

Niet eten sloeg om in eetbuien. Wat helemaal verschrikkelijk was; want ‘geen controle!’ Wat heb ik in deze tijd veel lijstjes gemaakt: wat heb ik gegeten, wat moet ik eten, hoeveel moet ik eten, wanneer moet ik eten. Hoe meer ik probeerde controle te hebben over het eten hoe meer ik verlangde naar slecht eten. En wanneer ik dan ooit ‘de fout’ in ging sloot ik mezelf het liefste op. Ik durfde niet op stap en bleef het liefste binnen, het liefste alleen. Hierdoor werd de band met mijn vriendinnen steeds slechter. Stiekem heb ik heel veel bewondering voor mijn mooie vriendinnetjes (waaronder ook mijn zus) omdat zei kunnen genieten van feestjes, van een drankje en van een hapje. Terwijl ik in mijn hoofd alleen maar bezig ben met ‘wel eten / niet eten, wel sporten / niet sporten, mezelf dik vinden’. Hierdoor heb ik al heel veel mooie momenten gemist.

Het afgelopen half jaar ben ik heel gedisciplineerd bezig geweest met een trainings-en voedingsprogramma. Alles werd op de gram afgewogen en ik heb slechts 1 training in al die tijd gemist. Wat was ik trots en wat ging het geweldig met me! En waarom? Omdat ik controle had! Ik had mijn lijstjes waar ik me aan kon houden en het had inderdaad resultaat. Maar oh wee als er iets niet ging zoals gepland: Zo kon ik me een week druk maken wanneer ik wist dat één van mijn collega’s ging trakteren op het werk of wanneer ik een etentje had met familie. Dit had allemaal te maken met controle en in mijn hoofd ben ik dus nog steeds 24 uur per dag / 7 dagen in de week met voeding bezig.

Mijn hoofd zit gewoon zo vol van continue denken en druk maken over voeding dat ik nooit kan genieten van de belangrijke dingen in het leven. 

Dat ik nu diëtist ben maakt het misschien wel extra moeilijk… Op alle feestjes, in restaurants en wanneer ik boodschappen doe heb ik het gevoel dat mensen kijken wat ik eet. Ik voel, meer als daarvoor, de druk om het goede voorbeeld te geven, want ‘ik ben toch de diëtist’…

Nu ik bovenstaande allemaal besef ben ik klaar om verder te gaan met leven. Te genieten van elke dag, zonder constant te denken aan eten. Ik geloof dat wanneer ik eet waar mijn lichaam om vraagt en hoeveel mijn lichaam vraagt die gedachtes weg gaan. Misschien kost het me een jaar, misschien zelfs 2… misschien kom ik 10 kilo aan, misschien niet… Maar ik heb gewoon rust nodig en ik wil genieten van de dingen in mijn leven die er wel toe doen.

Ik hoop dat jullie me helpen en ik hoop vooral dat wanneer jullie me naar de kast zien lopen om nog een koekje of een stukje chocolade zien pakken, trots op me zijn. Want voor mij is dit dood eng. Accepteer het gewoon en zeg vooral niet: ‘ga je nu alweer eten?’ of ‘zou je dat wel doen? Is dat wel gezond?’. Al is het niet serieus bedoeld, in mijn hoofd sla ik al deze opmerkingen op. En ik ben bang dat ik dan weer stiekem ga eten, en dit wil ik ECHT niet! Help me alsjeblieft als ik me voorneem met een dieet te beginnen, mijn eten af ga wegen of niet met de pot mee wil eten… dit zijn tekenen dat ik weer controle zoek en juist daarvan moet ik af. ‘

Ik begrijp je en help je graag!

Regelmatig laat ik deze brief lezen aan mensen die mijn praktijk bezoeken en met vergelijkbare problemen kampen. Hierbij wil ik laten weten dat ik ze begrijp en dat ik heb ervaren hoe heftig het is als je hier middenin zit! Ik hoop dat mijn verhaal hoop geeft voor de toekomst want uiteindelijk draait ons leven absoluut niet over wat we eten en hoe we eruit zien. Iedereen heeft zijn eigen verhaal. Mocht jij het idee hebben dat jij teveel met eten en je lichaam bezig bent, dan ga ik graag het gesprek met je hierover aan. Neem dan vooral contact met mij op, dit kan via mail, telefoon of whatsapp.